Kapelle, mei 2020.

Tja, als je je voorgenomen hebt om je eigen memoires te schrijven, dan wil ik zeker een hele bijzondere plaats geven aan de herinneringen die ik nog heb aan mijn in 1965 overleden broer Erwin.

Bladerend door de foto’s in het familiealbum, komen flarden en herinneringen weer naar boven.

Het is immers al zo lang geleden…

Laat ik eerst eens kijken wat ik eventueel via Google uit het verleden nog terug kan vinden.

Niet veel, ik zie daar wel mijn eigen vermeldingen terugkomen, via het VanDerElst wordpress blog wat ik in 2010 geopend heb, na het overlijden van mijn vader. Dit blog zal ik aanvullen en veranderen in een familiekroniek (zie ook www.vanderelst.net).

Geboorte en eerste jaren.

Erwin is op dinsdag 11-6-1957 geboren. Het was een zwaar bewolkte dag. Echter de zon scheen volop in de Bond Moyson kliniek, St. Margrietstraat in Gent.

Wij (vader/moeder/Rudi) woonden in de Sint Jacobsnieuwstraat, in een statig burgerhuis aan een zeer drukke straat in het centrum van Gent. Samen met mevr. Finjaer + zoon (hoofdhuurder vh pand) op de begane grond, op de 1e etage familie Van Der Elst, 2e etage mevr. Meaux (een lieve weduwe).

Foto’s: de drukke St Jacobsnieuwstraat met tram 5

en het huis waar we woonden.

Er is weinig fotomateriaal uit die tijd overgebleven. Via Google heb ik toch nog een foto uit die jaren van het huis gevonden .

Het huis staat er nog steeds. Alleen de witte gevel is nu donker antracietgrijs geschilderd, met kunststof kozijnen en een knalrode voordeur.

Ons domein.

Ons domein was de complete eerste etage – een zorgeloze jeugd. Het huis had geen aparte badkamer en keuken voor de huurders. Er werd gekookt op de overloop. Moeder moest de was doen in de kelder van het pand. En voor elke emmer water naar de tussenetage boven. Dus trap op, trap af. Ook was de wc op het gelijkvloers. Tja, het waren tenslotte de vijftiger jaren. Geen luxe zoals nu. Er was geen tuin – maar er waren wel veel trappen om op te spelen. We werden ‘’uitgelaten’’ in het park achter de Sint Jacobsnieuwstraat.

Kortom niet ideaal voor een jong gezin met 2 kleine kinderen. De eigenaar wilde mijn ouders heel graag tegemoet komen, toen ze na de geboorte van Erwin aangaven noodgedwongen naar een ruimer appartement te gaan zoeken. Toen werd de tussenetage in het huis aangeboden, met een kleine badkamer/wc en slaapkamertje (ideaal voor Rudi), zonder huurverhoging! Een prachtige oplossing. Daar hebben we nog tot 1962 heel veel plezier aan gehad. En mijn ouders konden flink doorsparen voor een volgende stap.

Een paar herinneringen uit die periode.

Erwin en ik beleefden een zorgeloze jeugd in de Sint Jacobsnieuwstraat. We scheelden 3 jaar maar dat mocht de pret niet drukken. Het grote huis alleen al, was 1 grote ontdekkingsreis. Een ruime woonkamer en ouderlijke slaapkamer, waar we met onze kinderfietsjes doorheen konden rijden…

We gingen vaak op bezoek bij Madame Meaux – een hele lieve ‘’oma’’ voor ons. We bekeken haar familiefoto’s – en bij elke foto had ze een interessant en vaak spannend verhaal. Ze was weduwe, kwam uit Zaffelare. Ze had geen gemakkelijk leven gehad, en er was weinig familie over. We waren meer dan welkom op de bovenste etage. Ze maakte verder haar eigen Brandy Orange. Achter de deur stond een grote fles brandewijn met stukjes sinaasappelschil. Fascinerend om het ‘’gistingsproces’’ te volgen. We mochten er alleen aan ruiken… en kregen heel af en toe een druppeltje op een klontje suiker. Mmmmm.
Madame Meaux was een zeer gelovige vrouw en ging elke ochtend naar de vroegmis in de St.Baafskathedraal.

Een andere herinnering – Erwin op de vensterbank…

De slaapkamer van Erwin bevond zich achter het linker raam (naast uitbouw links-zie foto gevel). Mijn ouders dachten dat kleine Erwin sliep… Ineens ging de voordeurbel. Mijn vader liep naar beneden om de deur te openen. Een bezorgde voorbijganger fluisterde dat er een klein jongetje op de vensterbank zat die speelgoed naar beneden liet vallen. De man was zich een hoedje geschrokken toen hij naar boven keek, en een guitig kinderkopje over de vensterbankrand zag kijken naar het speelgoedeendje wat naar beneden viel. Mijn vader is direct midden op het trottoir gaan staan, met zijn armen wijd open om Erwin op te kunnen vangen. Gelukkig was Wim Bruyneel (grote broer van Jan) net op bezoek bij ons.  Wim is toen heel zachtjes de kamer ingeslopen, en heeft Erwin van de vensterbank ‘’geplukt’’. Het was net op tijd!

Foto boven/onder Erwin met een zéér trotse vader en broer Rudi

Foto: Erwin op de dijk van Wenduine met neef Jan Bruyneel

Foto’s :  vakantie in Ninove en Wenduine

 

Onze schooltijd.

Het eerste en tweede jaar kleuterklas, volgde ik in de Emile Braunschool ( in de Volderstraat naast het conservatorium). Een prachtig gebouw met een indrukwekkende entré en binnenplaats. Dat gebouw is nog steeds in zijn originele staat te bewonderen in Gent. Pa bracht me er op de fiets naartoe…

Toen ook Erwin naar de kleuterklas kon, was het logisch dat we naar dezelfde school zouden gaan. Dat werd de Gaspard de Coligny (school met de Bijbel) in de Rijsenbergstraat in Gent. Opnieuw een prachtige tijd. Juffrouw de Vloed en juffrouw van Kesteren voor de kleuterklassen; juffrouw Blaton 1e klas; juffrouw van Poucke 2de klas; meester Herrel 3de en 4de klas; meester Van der Hage 5de en 6de klas en die was was tevens hoofd van de school. We werden gehaald en gebracht door ouders die in bezit van een auto waren, en om de beurt als vrijwilliger het vervoer van de kinderen regelden. Erwin startte bij juffrouw de Vloed, en ik bij juffrouw Blaton.

Foto: het schoolvervoer Gaspard de Coligny

Het was een heel gezellige schooltijd, met jaarlijks 2 absolute hoogtepunten: in oktober de fancy fair – en in december het kerstfeest met bijbehorende toneelstukjes, gedichten en liederen o.a. de optocht van sneeuwwitje met de 7 dwergen. Eén keer raden, welke dwerg daar de show stal…

Nog een anekdote uit die jaren 1962-1965.

Een drukke/spannende tijd brak aan voor het gezin. Mijn ouders kochten grond in de Flamingostraat in Gent. En in 4 maanden tijd werd daar hun huis gebouwd. Tijdens de bouwperiode gingen we regelmatig picknicken naast ‘’de bouw’’. Dat was ons ‘’zondag-uitje’’ van Sint Jacobsnieuwstraat naar onze a.s. nieuwe woning. Op 31-7-1962 verhuisde het gezin naar de Flamingostraat.

De weddenschap met ome Jan Bruyneel of het wel/niet mogelijk was om in 4 maanden tijd een huis op te leveren, werd gewonnen door mijn ouders. Samen met de Bruyneels hebben ze zich de gewonnen fles champagne goed laten smaken. De beide families hebben in al die jaren een hele unieke en kostbare vriendschapsband met elkaar opgebouwd.

De Flamingostraat, een compleet nieuwe verkaveling. Ons huis nr.28 (later nr. 50), was het eerste huis in een verder nog volledig lege straat met weilanden en boomgaarden.

Juni 1963 vierden we Erwin’s verjaardag. Zonder dat zijn moeder het wist, had Erwin de hele klas uitgenodigd! Groot was moeders verbazing toen de voordeurbel ging en de hele klas, gebracht door diverse moeders, op de stoep stond. Iedereen heeft zich die middag wel kostelijk vermaakt…

Ik kan me het niet goed meer herinneren maar ik ben er zeker van dat moeder wel een paar dagen nodig had, om weer een beetje bij te komen van die door Erwin geregiseerde happening!

Foto’s: klasfoto’s  Erwin in het eerste leerjaar Gaspard de Coligny, met juffrouw Blaton

 

1962 – 1965 was een vooral onbezorgde tijd.

We genoten allemaal van het nieuwe huis met de hele verdere Flamingostraat als tuin, om in te ravotten. Ook later in de ruwbouw van de nieuwe huizen… (het spelen daar was uiteraard stiekem).

Verder heerlijke vakanties aan zee. In Wenduine samen met familie Bruyneel, in Noordwijk met familie Prijt.

Foto’s -een onbezorgde tijd op het strand van Noordwijk en Wenduine

Elke dag vakantie in de Flamingostraat

Wat een verschil met die drukke straat in het centrum van Gent. Ravotten in een boomgaard, de paarden gras voeren achter ons huis. Fruitbomen appels, peren, abrikozen, kersen stiekum plukken, we kregen het niet op. Er was zelfs plaats om 2 kuikentjes die we via een actie van de lokale groetenwinkel kregen, op te laten groeien tot volwaardige kippen. Een speciaal hok werd door pa getimmerd, inclusief een heuse kippenren. Ze groeiden als kool… tot de dag dat we afscheid van ze moesten nemen. Vader zou de klus klaren en ze slachten. Dat ging niet zonder slag of stoot, vooral toen ze voor hun dood een heel klagelijk geluid produceerden. We waren allemaal depri en volgens mij kregen we later geen hap kip door de keel.

Foto’s: spannend om ”ons eigen” paard te aaien, en volop te genieten van ”ons” kinderparadijs

Inmiddels was het ook drukker geworden in huize Van Der Elst – opa en oma Van Der Elst kwamen bij ons wonen. Er was ingebroken in hun huis in Ninove . Daar was oma zo bang voor geworden, dat mijn ouders hun voorgesteld hebben om bij ons in Gent te komen wonen. Een zeer welkome oplossing!

Huis verkocht in Ninove, in de Flamingostraat de nodige aanpassingen op de eerste etage, en in no time september 1962 verhuisden opa en oma naar de Flamingostraat.

Dat vonden Erwin en ik heel gezellig. Opa en oma waren heel lief en behulpzaam. En voor het slapen gaan, lazen ze om de beurt een verhaal voor. Dat was vaak het hoogtepunt van de dag.

Erwin en ik sliepen samen op de bovenste verdieping in de grootste kamer van het huis (de masardekamer) ‘’ons’’ domein. We vertelden elkaar altijd de meest spannende verhalen of ik las Erwin voor uit de kinderbijbel.

Erwin was altijd vol van de bijbelse verhalen. En wilde zelf zo snel mogelijk leren lezen. En het duurde dan ook niet lang, of Erwin las mij voor!

Foto opa en oma Van Der Elst

 

Ook kwam de familie uit Eindhoven en Ninove regelmatig op bezoek in Gent. Af en toe leek het de zoete inval op nr. 28. Maar het was altijd supergezellig!

Foto: van links naar rechts – Erwin, Albert, Rudi, Henriëtte, moeder, tante Jeanette, oom Albert, oom Henri en tante Cina

Foto: Henriëtte en Rudi bij de Daf 33

Als de familie uit Eindhoven op bezoek kwam, speelden Erwin en zijn nichtje Henriëtte vaak samen. Op een dag hadden ze peren gevonden in een nabijgelegen boomgaard. Er zaten echter wormen in. Maar dat gaf niets meende Erwin, want ”je kunt de peer er rondom af eten…”

Erwin en Henriëtte vonden eens een muis onder een laagje ijs. De muis werd onder het ijs vandaan gehaald. Erwin had pas over het verhaal in de Bijbel van het zoontje en de weduwe gehoord. Een verhaal uit het Oude Testament (1 Kon.17). De profeet Elia ging 3x op het dode jongetje liggen en deze werd weer levend. Dit verhaal indachtig meende Erwin dat zoiets bij hem ook wel zou lukken. ”Als je goed in Jezus gelooft, en daarin moet je écht geloven” zo zei hij tegen Henriëtte. Tot afschuw van zijn nichtje, legde Erwin daarop zijn gezicht bovenop de muis en paste daarna een soort mond op bekje beademing toe. De muis bleef dood…

Tenslotte nog een gebeurtenis uit die zorgeloze tijd, en heel kenmerkend voor Erwins aanpak.

Onze achterbuurman had een diepe tuin met veel bloemen. Op een dag ging Erwin bij het tuinhekje staan, en begroette de buurman die in zijn tuin bezig was met volgende tekst : ‘’buurman, mijn moeder houdt erg veel van bloemen…’’. Tja, één keer raden. Erwin kwam thuis met een hele grote bos dahlia’s! Moeder schrok, en was eerst bang dat Erwin ze stiekem geplukt had…

Waar Erwin altijd heel hard om moest lachen waren de geluiden die uit mijn trompet kwamen, als ik mijn eerste lesjes van de muziekschool oefende. ‘‘Het lijkt wel de ezel van Meli Park…”. Dat was echt een bemoediging . Zeker als je die ezel ooit ‘in het echt’ hebt horen balken, als hij muntjes poepte…

 

In die periode brak ik mijn arm in een speeltuin in Ninove. Dat was een domper… Ook de maanden in het ziekenhuis en aansluitend de revalidatie die jaren in beslag genomen heeft, zal ik in een ander deel van het blog herinneringen verder toelichten.

 

De laatste vakantie samen

Zomer 1965 gingen we als gezin op familiebezoek naar Zwitserland. Wat een avontuur. Met de trein van Gent naar Brussel. Aansluitend de internationale trein naar Basel. Vervolgens naar La Chaux-de-Fonds en ook Tramelan in de Jura. Wat hebben genoten!

Lange wandelingen in de Jura, langs de rivier de Doux, een groot kampvuur maken en BBQ bij de familie berghut etc.

Foto’s: augustus 1965 – vakantie in Zwitserland

 

September 1965, terug naar school.

Zoals al eerder vermeld gingen Erwin en ik naar de Gaspard de Coligny school…

Erwin ging naar het derde schooljaar bij meester Herrel. Zelf ging ik naar de zesde klas bij meester Van der Hage.

Foto -een van de laatste foto’s samen

 

We waren inmiddels 11 en 8 jaar oud. Omdat ik nu naar de zesde klas ging, mocht ik als ‘’grote’’ broer zelf met de fiets naar school. En Erwin liep altijd samen met een vriendje naar school.

Dat ging goed … maar toen werd het zaterdag 9-10-1965.

Ja, in die tijd gingen we ook op zaterdagochtend nog naar school.

Het was 12.30 uur en Erwin was nog niet thuis. Mijn vader stapte op de fiets, om alvast te kijken waar hij bleef.

Toen hij bij de Voskenslaan kwam, zag hij een volkstoeloop. Er was blijkbaar een ongeluk gebeurd.

Wat een schok… op het zebrapad zag vader Erwin’s rugzak liggen!

De gebeurtenissen die daarop volgden staan mij 55 jaar later, nog steeds heel helder voor de geest.

Verschrikkelijk om je eigen kind en broer zo te verliezen. Een hele donkere bladzijde in ons familiealbum.

Foto – zebrapad Voskenslaan

De feiten: Erwin is geschept toen hij het zebrapad overstak, en was op slag dood. De chauffeur, een aannemer, bleek veel te hard gereden te hebben en bovendien had hij ook nog teveel gedronken.

Mijn ouders zijn deze donkere, zeer verdrietige periode, alleen maar doorgekomen dankzij hun rotsvaste geloof in God. Dit had ook invloed op hun beslissing om deze man niet te vervolgen. Dit alles heeft toen op mij een enorme indruk gemaakt. (*)

Diezelfde zaterdagmiddag reden we naar het AZ ziekenhuis, waar Erwin op een stalen kar onder een laken lag. De dagen dat Erwin thuis in de Flamingostraat opgebaard lag, de vele bezoekers thuis, de begrafenisstoet die tussen 2 rijen schoolkinderen vanaf huis vertrok, het kerkhof, een zee van bloemen, de verdrietige tijd daarna… staan voor altijd in mijn geheugen gegrift!

 

Op Erwin’s grafsteen staat : ‘’Veilig in Jezus armen.’’

Dat was toen, en is ook nu nog steeds, onze rotsvaste overtuiging.

Mijn moeder (inmiddels 88 jaar) vertelde mij niet zo lang geleden: ‘’ … de avond voor het ongeluk stelde Erwin mij de vraag: ” de Heer Jezus is mijn grootste Vriend, wanneer komt Hij ons halen?’’.

Moeder antwoordde: ‘’dat weten papa en ik ook niet, zelfs de Heer Jezus weet dat niet. Maar als God de Vader tegen zijn Zoon zegt: Ga! Dan komt Hij ons halen!’’

De volgende dag, zaterdag 9 oktober 1965 om 12.30 uur, was Erwin bij zijn Grootste Vriend…

 

Kapelle, mei 2020 – Rudi Van Der Elst

 

 

 

 

(*)Ook toen deze man 3 jaar later, toen de zaak waarvoor hij niet vervolgd was verjaard was, nog de onbeschaamdheid had om een claim in te dienen voor de schade aan zijn voertuig. Gelukkig kreeg hij hiervoor 0 op rekest!.