Beiden zijn we bij geboorte uit Ninove afkomstig, (*1925 en *1932) en ook in die stad zijn we op 18 april 1953 in het huwelijksbootje gestapt. Hoewel we reeds van elkaars bestaan afwisten sinds onze kindertijd, zijn we pas later (1950) weer met elkaar in contact gekomen.

Toen mijn vader in de crisistijd, begin dertiger jaren, door faillissement van het bedrijf waar hij ‘meestergast’  was, werkeloos was geworden, gingen mijn ouders in Gentbrugge wonen, in de Voetbalstraat (toen nog een vrij nieuwe straat). In de buurt van een grote stad was er voor mijn vader meer kans om als kleine zelfstandige, (schoenmaker), zijn brood te gaan verdienen. Want ‘werkeloos zijn’, daar wou hij zo spoedig mogelijk van af !

In Gentbrugge aan de gemeenteschool heb ik, samen met mijn 6 jaar jongere zus Jeanette, ook basisonderwijs gevolgd.

Toen de oorlog uitbrak ben ik een ‘technische opleiding’ gaan volgen aan de Stedelijke Technische School ( een ‘hogere’ opleiding was, gezien de oorlogsomstandigheden, financieel voor mijn ouders niet doenbaar.

Kort na beëindigen van die studies in 1943, moest ik als werkweigeraar onderduiken voor de bezetter.  Direct na de bevrijding 3 sept. 1944) dan als Oorlogsvrijwilliger dienst genomen bij de Royal Air Force ‘Belgian Section’. Kort na mijn démobilisatie begin maart 1946 ben ik dan in mei in dienst gegaan bij Sabena als vliegtuig  werktuigkundige (opleiding daarvoor had ik in de R.A.F. gevolgd). Ik woonde toen eerst nog in Gentbrugge, bij mijn ouders, maar we verhuisden in 1950 weer terug naar Ninove .

Mijn ouders’ huis stond daar in dezelfde rij als het ouderlijk huis van haar die later mijn vrouw zou worden. In onze verlovingstijd moesten we dus niet echt ver reizen om elkaar te zien!

Mijn vrouw was in die tijd als typiste op kantoor in ‘Union Allumettière’, een lucifersfabriek in Ninove.

Bij ons trouwen heeft ze daar de tijd van haar ‘vooropzeg’ (3 maanden) uitgedaan, want we waren intussen verhuisd naar Zaventem. Daar woonden we op amper 5 min fietsen van mijn werk op de luchthaven! En dit tegenover de ca twee en half uur onderweg, (voor het zelfde werk!) ’s morgens én ’s avonds vanuit Ninove!

Zoals het toen nog voor kwam, waren we als jonge mensen met weinig tevreden! We hadden immers elkaar!

Het jaar daarop, februari 1954, kwam ik als Technisch Leraar in dienst bij het Stedelijk Technisch Instituut, waar ik elf jaar voordien, zelf leerling was geweest. Leraar zijn is een beroep dat ik steeds graag heb uitgeoefend, want (gemotiveerde) jonge mensen opleiden is een verantwoordelijke, maar ook zeer zinvolle taak!

In maart 1954 werd onze eerste zoon geboren, Rudi. We verhuisden toen ook van Zaventem naar centrum Gent

(St Jacobsnieuwstraat). Daar hebben gewoond tot we een huis konden laten bouwen op een verkaveling van de Stad Gent, in de Flamingostraat. Hier was er ook ruimte om te spelen voor onze twee kinderen, want we hadden er inmiddels een tweede zoon bij gekregen : Erwin * 11  juni1957. (Tijdens de bouw van ons huis 1962, was onze  oudste zoon op een speelplein in Ninove van een  ca vijf meter hoge glijbaan gevallen: dubbele polsbreuk en elleboogbreuk)! Telkens we hem in het UZ gingen bezoeken gingen we, op onze terugweg naar centrum Gent, even langs de bouw om de vorderingen te zien! Na amper vier maanden bouwen konden we onze nieuwe woonst betrekken. In die nieuwe straat waren we effectief de eerste bewoners en we wonen er na ruim 40 jaar nog steeds met plezier! En we hopen dat nog vele jaren,  dit alles als het God belieft, samen te mogen doen!

Op 9 oktober 1965 kwam onze tweede, veel  grotere tegenslag! Ons 8 jarig zoontje Erwin, werd bij zijn terugkeer van school, op een zebrapad op de Voskenslaan, door een hardrijder doodgereden!

De periode van verdriet en de onmacht die we dan beleefden kunnen alleen ouders begrijpen die ook hetzelfde moesten doorstaan. Wij mogen getuigen dat ons geloof in de Here God en de steun van eveneens gelovige, goede vrienden er ons toen heeft dóór geholpen. Zonder dat hadden we deze trieste episode in ons leven, niet zó kunnen verwerken!

In de daarop volgende drie jaar werden we nog verblijd met de geboorte van twee, gezonde en lieve dochters ( Karin *28 december 1966 en Ann * 23 april 1968)!  Na hun studies zijn onze drie kinderen later met Nederlanders gehuwd en wonen nu ook  in Nederland. We hebben inmiddels 4 kleinkinderen. ( kleindochters Barbara 22, Josianne 20; één kleinzoon Laurens van 7j. en nog een kleindochter Myrthe van 5j.).

Toen onze eigen dochters nog kleutertjes waren, kregen we op kerstdag 1972, na een bezoek aan mijn schoonvader  in Ninove, op de weg naar Aalst een auto-ongeval (veiligheidsgordels waren er toen nog niet in alle auto’s), waarbij mijn echtgenote een  dwarslaesie opliep. Dat koste haar 7 maanden ziekenhuis en jaren van revalidatie. Dit laatste gaat eigenlijk nog steeds door, omdat ze al heel wat jaren kinésitherapie (2x per week 2uur!) volgt. Het alternatief zou de rolstoel zijn. En dàt wil ze zo lang mogelijk uitstellen!

Zelf kan ik terugblikken op twee open hartoperaties (klepprothesen): 1°1974 en 2° 1990. Beide gelukkig goed verlopen en we hebben ook leren leven met de lichamelijke beperkingen die dergelijke ingrepen meebrengen.

Al met al, mogen we  samen terugkijken op een, ondanks de tegenslagen, goed en gelukkig leven.

God alleen weet hoe lang nog, maar Hem zijn we dankbaar voor iedere dag die we nog samen én met kinderen én kleinkinderen mogen beleven!       ——————————————————————————JVDE