Zijn laatste schilderij     ….

“En zie, er was een man te Jeruzalem, wiens naam was Simeon….”

(Lucas 2:25)

Toen Rembrandt van Rijn in 1669 stierf, had hij één schilderij nog niet klaar: dat van de oude Simeon met het Christuskind in de tempel van Jeruzalem.

Het was niet de eerste keer dat deze beroemde schilder dit tafereel schilderde. Toen hij 25 jaar oud was, schilderde hij al deze geschiedenis.

Een heel grote tempel. Overal mensen, die heen en weer lopen en die over allerlei dingen lijken te praten. Met nauwelijks aandacht voor dat Kind. Maar… in die geweldig grote ruimte, in een prachtige bundel licht, dat kleine groepje mensen. Een priester, Jozef (met de duifjes bij zich), Maria, een oude Simeon, die het Kind in zijn armen heeft genomen. Ook een paar zwervers, die toekijken en meeluisteren. Een prachtig schilderij.

Dat laatste schilderij, over hetzelfde gebeuren, is anders. De contouren van de enorme tempel zijn niet te zien. Geen mensen. Geen toeschouwers. Alleen…Simeon, het Kind in zijn armen en op de achtergrond Maria. Er wordt zelfs gedacht, dat Rembrandt ook Maria niet heeft afgebeeld.

Het schilderij was niet af. De laatste hand ontbrak. Anderen vonden dit wellicht te kaal: alleen maar Simeon en het Kind.

Toch is het heel goed mogelijk, dat dit het laatste werk van de schilder was: een oude, (eenzame) man en het Kind. Het is heel goed mogelijk, dat dit zijn testament was. Wat Rembrandt had overgehouden: alleen het Kind. Alleen Jezus Christus.

Het leven Nederlands beroemdste schilder is heel zwaar geweest. De rampen kwamen over zijn leven als koude winterstormen. Zijn vrouw Saskia verloor hij. Drie van hun pasgeboren kinderen waren daarvoor al gestorven. Alleen Titus, zijn oudste, mocht blijven leven. In het jaar 1656 werd Rembrandt failliet verklaard. Al zijn bezittingen werden verkocht. Een verbazend rijke collectie werd zodoende verspreid over vele landen.

In die tijd schilderde hij de drie kruisen op Golgotha. Al het lijden van de wereld wordt hier uitgeschreeuwd. Zijn tweede vrouw ontviel hem. En ook nog zijn laatste kind, Titus…

Rembrandt bleef schilderen.

En zo begon hij op een dag opnieuw aan dat voorval in de tempel. Die oude Simeon. Die leefde uit de belofte. Die wachtte op de dag dat hij de Christus des Heren zou zien. Het werd een heel eenvoudig schilderij. Een oude man met het Kind. Wat overbleef, was de kern van het verhaal. Je ziet het Simeon zingen: “Nu laat Gij Here uw dienstknecht gaan in vrede, naar Uw woord, want mijn ogen hebben Uw heil gezien”.

Na Rembrandts sterven liep iemand in het verlaten  schildersatelier en vond dit schilderij.

Er was niet veel meer in huis. De inventarislijst die de notaris opmaakte, vermeldde onder nr. 22 het enige boek dat men vond: de Bijbel.

Zo eindigde het leven van iemand die in onze tijd miljardair zou zijn, als hij mocht leven van de opbrengsten van zijn schilderijen.

Zijn leven eindigde in armoede.

Of was het rijkdom?

Er is een rijkdom die vergaat. Er is ook een rijkdom die blijft.

Jezus Christus.

Het Kind.

En die Jezus zegt in onze tijd: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. Wie in Mij gelooft heeft het eeuwig leven. Dát is de rijkdom…

Ik dank U voor de grootste aller gaven,

U gaf Uw Zoon, Hij stierf ook voor mijn schuld.

U gaf de Bron, waaraan ik mij mag laven,

U gaf Uw Geest, die heel mijn hart vervult.

Een overdenking.

Uit de herinneringen van mijn vader,  Jacques Van Der Elst  ( op 2-12-2010 in Gent overleden).